۲-۲-۹ عوامل مؤثر در فرسودگی شغلی
- شرایط سخت و طاقت فرسای کاری
- ناکامی ها و فشارهای عصبی فراوان
- فشار مداوم برای سعی و تلاش بیشتر
- صرف وقت و انرژی زیاد و ناملموس و بی ثمر
- تعارض مستمر بین فعالیتهایی که زمان و تلاش می طلبند
- فقدان باز خورد مثبت و پاداش دهنده
- بی توجهی و روشن نبودن انتظارات و توقعات کاری
- محیط شغلی غم افزا
- روابط ضعیف انسانی
- کار زیاد و نداشتن تفریح(محمدی فرود ،۱۳۹۰).
| دانلود متن کامل این پایان نامه در سایت abisho.ir |
۲-۲-۱۰ شیوه های مقابله با فرسودگی شغلی
- استفاده از برنامه های متنوع برای بهبود وضعیت بدنی خود
- استفاده از روش های خاص آرمیدگی
- یادگیری روش های بهتر و اثر بخش تر انجام دادن کارها، از کارکنان سازمان ها
- تغییر دادن شرایط فیزیکی یا روانی کار خود
- شرکت در کارگاه های آموزشی تحت عنوان مدیریت زمان
- تغیر طرز فکر نسبت به کار و زندگی ، خوش بینی و استفاده از خرده گیری های مثبت نسبت به خود و دیگران
- شناسایی محدودیت ها و پر هیز نمودن از انجام کارهایی که توان ذهنی و جسمی لازم برای آنها را نداریم .
- پرداختن به تفریحات و سرگرمی های سالم از قبیل شعر همراه با موسیقی ، مسافرت ، پیاده روی کردن ، استخر، کوهنوردی ، شرکت در جشنواره ها
- توجه جدی به رفاه جسمی و روانی از قبیل تغذیه مناسب ، ورزش و استراحت
- توزیع کارها و کمک گرفتن از دیگران
- شناخت و قبول توانایی ها و ناتوانی های خود ( پذیرش خود)
- پذیرش واقعیت ها و رها کردن آرمان و آرزوهای نا ممکن
- توسعه روابط دوستانه و صمیمانه با دیگران
- اتکای به نفس و عدم انتظار زیاد از تایید های بیرونی
- ترک کردن محیطی که کار کردن در آن را دوست نداریم .
- باز بودن و انعطاف پذیری در پذیرش دیدگاه های دیگران
- پرورش حس شوخ طبعی و خندیدن
- رها کردن کارها در صورتی که احساس فرسودگی می کنیم .
- شناسایی علایم اولیه فرسودگی شغلی و انجام دادن سریع عملیات جبرانی و ترمیمی
- در صورت حل نشدن مشکل ، استفاده از خدمات روان شناسی و مشاوره تخصصی (جکسون، ۲۰۱۱).
۲-۳ سلامت عمومی
۲-۳-۱ تعاریف سلامت عمومی
سلامت مفهوم وسیعی دارد و تعریف آن تحت تاثیر میزان آگاهی و طرز تلقی جوامع با شرایط گوناگون جغرافیایی و فرهنگی قرار می‌گیرد. ضمن اینکه سلامتی یک روند پویا است و با گذشت زمان نیز مفهوم آن تغییر خواهد کرد. قدیمی ترین تعریفی که از سلامتی شده است عبارتست از بیمار نبودن (لی ،یانگ و لیو[۳۴] ، ۲۰۱۳).
در طب سنتی برای انسان چهار طبع مخالف دموی، بلغمی، صفراوی و سوداوی قائل بودند و اعتقاد داشتند که هرگاه این چهار طبع مخالف در حال تعادل باشند فرد سالم است و زمانی که تعادل میان طبایع چهارگانه مختل شود بیماری عارض می‌شود(لوی ،وگمن و بارن [۳۵]، ۲۰۱۱) .
